Να σπάσουν τα ταμπού

Η ταύτιση των απόψεων των δύο πολύ αγαπημένων φίλων, με το νόημα του σημειώματος της Καθημερινής, με παρακίνησαν να καταθέσω την δική μου διαφορετική άποψη, προς εμπλουτισμό των ιδεών.

Μετά την μεταπολίτευση και το 54% των εκλογών που κέρδισε ο Κ.Καραμανλής, η αριστερά (δηλαδή όποια πολιτική υπήρξε «αριστερά» του ΠΑΣΟΚ, που δεν συμπεριλαμβάνω στην αριστερά) πήρε την θέση της αντιπολίτευσης και της διεκδίκησης. Ούτε στερεότυπα, ούτε ταμπού. Ούτε λοιδορία ούτε βαριές κατηγορίες. Μόνο πολιτικές θέσεις και παρουσίαση των συνεπειών δεκαετιών διακυβέρνησης των δεξιών κομμάτων (δηλαδή όποια πολιτική υπήρξε «δεξιά» της Ένωσης Κέντρου, που δεν συμπεριλαμβάνω στην Δεξιά), επάνω στην ελληνική κοινωνία, που χαρακτηριζόταν από την συγκέντρωση του πλούτου σε λίγους, που «έδιναν εργασία» στους πολλούς, οι οποίοι μοιράζονταν το μικρότερο ποσοστό του πλούτου αυτού.  

Σε καμία περίπτωση βεβαίως οι ιδέες της αριστεράς δεν «ηγεμόνευαν ακόμη και εντός κομμάτων, ακόμη και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.» Αυτό είναι ένα τέχνασμα για να της ρίξουν ευθύνες της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας, δήθεν γιατί διεκδικούσαν και εξασφάλιζαν καλύτερα μεροκάματα, μισθούς και εργασιακά δικαιώματα. Τα ρουσφέτια, οι μίζες, διορισμοί και τα χαριστικά προεκλογικά δωράκια, δεν ήταν ποτέ μέσα στην πολιτική και πρακτική της αριστεράς, έτσι όπως την έχω οριοθετήσει πιο πάνω. Αυτά ήταν εργαλεία των δεξιών κομμάτων για να εξασφαλίσουν ποσοστό στις εκλογές, αφού ήταν υποχρεωμένα να απευθυνθούν στον λαό, εξ αιτίας της δημοκρατίας που είχε εγκαθιδρυθεί.

Η «επιχειρηματικότητα βάσει κανόνων» δεν ήταν ποτέ ανάθεμα για την αριστερά. Το αντίθετο μάλιστα, αφού αυτοί οι κανόνες είναι που ορίζουν την «κοινωνική επιχειρηματικότητα» από την «κερδοσκοπική». Αντίθετα, ήταν το κόκκινο πανί για τους επιχειρηματίες που δεν ήθελαν κανέναν απολύτως κανόνα στην επιχειρηματική δραστηριότητα τους. 

Η ανάγκη ενός μικρότερου και αποτελεσματικότερου κράτους, πάντα ήταν στον σχεδιασμό της αριστεράς στην βάση της ανάπτυξης με κρατικές επενδύσεις, της διατήρησης της υγείας και της παιδείας μακριά από το κυνήγι του ιδιωτικού κέρδους και της μετατροπής τους σε «εμπόρευμα». Τι κράτος πάντα χρειάζεται να υπάρχει και να λειτουργεί. Ο «κρατισμός» όμως σαν νοοτροπία, βεβαίως όχι. «Κρατισμός» είναι η διόγκωση του κράτους με εργαζομένους που δεν χρειάζονται στην πραγματικότητα. Γιαυτό και το κράτος δεν έχει σχεδιαστεί ποτέ, για να μην φαίνεται αν είναι πολλοί ή λίγοι όσοι διορίζονται για ψηφοθηρικούς λόγους.  

Το μεγάλο κράτος δημιουργήθηκε από τις δεξιές κυβερνήσεις που το φούσκωσαν με ρουσφέτια και ψηφοφόρους. Η αριστερά δεν ήταν ποτέ στην κυβέρνηση για να έχει την δυνατότητα να διογκώσει το κράτος. Η επαναπρόσληψη των απολυμένων έγινε για να αποκατασταθεί η νομιμότητα (έστω και μιας δεξιάς συγκυβέρνησης), παρόλο που μέσα στους απολυμένους υπήρχαν εργαζόμενοι από όλες τις παρατάξεις.

Ο «νόμος και η τάξη» εννοείτο από τις δεξιές κυβερνήσεις ως «υπακοή» και «απαγόρευση» κάθε αντίρρησης, διαφωνίας και διεκδίκησης δικαιώματος, ως κατάργηση των συγκεντρώσεων, απεργιών και αντιπαραθέσεων που πολλές φορές κατέληγαν ακόμη και σε θανάτους διαδηλωτών, μετά από στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας για να είναι πιο «αποτελεσματική».

Η «δημοσιονομική πειθαρχία» εξασκείτο από την κυβέρνηση και όχι από την αριστερή αντιπολίτευση. Το πώς μπόρεσε η αριστερά να την εμποδίσει, το ξέρει μόνο ο συντάκτης του σημειώματος.

Ο «εξωστρεφής πατριωτισμός» φαντάζομαι, είχε να κάνει με τις «χαμένες πατρίδες», το «πάλι με χρόνια με καιρούς …» κλπ. Εδώ επειδή οι απόψεις είναι αντιδιαμετρικές σχεδόν, δεν μπορεί να εξαντληθεί σε αυτό το σημείωμα. Ωστόσο, δεν νομίζω πως έχει να κάνει με την χρεοκοπία της χώρας.

Τους τελευταίους μήνες, δεν υπάρχει καμία «ασυλία της Αριστεράς». Ασυλία από ποιους; Ο λαός ψήφισε και ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κυβέρνηση. Για διορισμό ημετέρων και δεξιών είναι αστείο να μιλάει και να κατηγορεί η δεξιά μετά από όσα έχει κάνει τόσες δεκαετίες. Η έκδοση ΠΝΠ γνωρίζουμε καλά πως «νομιμοποιούνται» από τον βαθμό του «επείγοντος» μια κατάστασης. Όλοι γνωρίζουμε πως η προηγούμενη κυβέρνηση εξέδιδε ΠΝΠ και μάλιστα αυθαίρετου περιεχομένου, όχι γιατί υπήρχε κάτι επείγον, αλλά για να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί από την αντιπολίτευση. Η τακτοποίηση συντεχνιακών και άλλων αιτημάτων, είναι έννοιες που χρειάζονται ορισμό, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Γιατί με τον τρόπο αυτόν, πολύ εύκολα μπορούμε να κατηγορήσουμε τον ΣΕΒ για διεκδίκηση «συντεχνιακών» συμφερόντων.

Σαφώς και υπάρχουν «διπλά στάνταρντς» ! Δεν είναι δυνατόν δύο κοινωνικές ιδεολογίες να έχουν τα ίδια κριτήρια ανάλυσης των καταστάσεων. Υπάρχει ο «δεξιός» τρόπος, υπάρχει και ο «αριστερός» τρόπος (ακόμη και στην συλλογή των σκουπιδιών, όπως είχε πει ο Δούρου, με την έννοια πως ο «δεξιός» τρόπος, δίνει την δουλειά σε ιδιωτική κερδοσκοπική εταιρία ατομικής ιδιοκτησίας, ενώ ο «αριστερός» τρόπος δίνει την δουλειά σε δημοτική μη κερδοσκοπική επιχείρηση κοινωνικής ιδιοκτησίας).

Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ίδια κριτήρια «ήθους» και «επάρκειας», όποιον ορισμό και αν δώσει κανείς στις έννοιες αυτές (γιατί σίγουρα χρειάζεται κάποιος ορισμός για να μπορούμε να συνεννοηθούμε και εδώ).

Εν κατακλείδι, αγαπημένοι φίλοι μου (και από «δεξιά» και από «άκρα-κάποτε- αριστερά», ταμπού υπάρχουν, αλλά είναι διαφορετικά για τις δύο διαφορετικές ιδεολογίες και πρακτικές οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας. Είναι διαφορετικά, γιατί διαφορετικές είναι οι αξίες, οι ιδέες, οι αντιλήψεις για τον «άνθρωπο», οι στόχοι, η καθημερινή πρακτική.

Ελπίζω οι παραπάνω σκέψεις να συνέβαλλαν στον όποιο προβληματισμό γεννήθηκε από το σημείωμα της Καθημερινής.

"Κωλοτούμπα", ειλικρίνεια και αλήθεια.

Μια μικρή ανάλυση της δυναμικής των αλλαγών, σε σχέση με τον "δογματισμό" της ανθρώπινης σκέψης.

Ο Ηράκλειτος είχε πει "τα πάντα ρεί" με στόχο να καταδείξει πως η ζωή είναι μια αέναη κίνηση και γεμάτη από μικρές και μεγάλες αλλαγές σε αντίθεση με τον θάνατο που σημαίνει την ακινησία και την πλήρη απουσία μικρών και μεγάλων αλλαγών (αν και ο θάνατος από μόνος του είναι μια αλλαγή και που αποτελεί την εκκίνηση μιας σειράς άλλων αλλαγών, σε άλλο επίπεδο και ποιότητα).

Με αφετηρία την βασική αρχή της ύπαρξής μας, δηλαδή πως τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, μπαίνει ένα θέμα πολύ σημαντικό για την καθημερινότητα μας, αλλά και για ζωή μας ολόκληρη. 

Το θέμα είναι το εξής :  χρειάζεται και μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα σύνολο αρχών με βάση τις οποίες θα πορευτούμε και πότε έχουμε την δυνατότητα να τις αλλάζουμε και με ποιό τρόπο, όταν οι αντικειμενικές συνθήκες αλλάζουν (αφού είναι δεδομένο πως αλλάζουν) ;

Αρχικά, είναι προφανές πως χρειάζεται να έχουμε αρχές, ως κριτήρια μιας συγκεκριμένης κατεύθυνσης στην ζωή μας, ώστε να μην ερχόμαστε κάθε φορά σε δίλλημα για το τι πρέπει να αποφασίζουμε κάθε φορά. Με βάση αυτές πορευόμαστε και αυτές χρησιμοποιούμε για να κάνουμε επιλογές κάθε φορά που βρισκόμαστε σε σταυροδρόμι, για το ποιόν δρόμο θα πάρουμε.

Το δεύτερο στοιχείο που αφορά στο θέμα μας, είναι το αν μπορούμε να τις αλλάξουμε, όταν αλλάξουν οι αντικειμενικές συνθήκες μέσα στις οποίες είχαμε αποφασίσει να ικανοποιήσουμε τις αρχές αυτές. Η απάντηση είναι πως πραγματικά είναι τεράστιο λάθος να μην λαμβάνει κάποιος την αλλαγή των αντικειμενικών συνθηκών για την συνέχιση της ζωής του. Το λάθος είναι διττό, με την έννοια του ότι οι αρχές που έχουμε θέσει, έχουν λάβει υπόψη τις αντικειμενικές συνθήκες που ίσχυαν κατά την επιλογή τους και με την προϋπόθεση πως θα τις διατηρήσουμε όσο η αλλαγή των αντικειμενικών συνθηκών πιστεύουμε (και αυτό είναι υποκειμενική θέση) πως δεν συνιστά αιτία αλλαγής τους. Το άλλο στοιχείο του λάθους είναι πως με την αλλαγή των αντικειμενικών συνθηκών, η διατήρηση των αρχών που έγιναν αποδεκτές σε άλλες συνθήκες, μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή και σε θάνατο, κατά συνέπεια και θάνατο των ίδιων αρχικών βασικών αρχών που είχαμε. Η αλλαγή των βασικών αρχών, πραγματικά είναι κάτι που γίνεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις για τις οποίες μάλιστα μπορεί κάποιος να θέσει και συγκεκριμένες προδιαγραφές, για να αποφύγει την περίπτωση της εύκολης και επιπόλαιης αλλαγής τους.

Το τρίτο στοιχείο που αφορά στο θέμα μας, έχει να κάνει με την διατήρηση μεν των βασικών αρχών μας, ως κατεύθυνση, ως όραμα, ως οδηγό για την ζωή μας, αλλά την προσωρινή ανάκληση ή την περιορισμένη παραβίαση τους, ακριβώς για να ανταποκριθούμε στις νέες αντικειμενικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, χωρίς όμως ποτέ να τις εγκαταλείπουμε και πάντα διατηρώντας την δέσμευση μας να τις ικανοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μετά το "διάλλειμα" που κάνουμε.

Ο "δογματισμός" είναι μια σχολή σκέψης, που θεωρεί πως εφόσον βάζουμε στο ξεκίνημα μιας πορείας κάποιες βασικές αρχές (ύπαρξης, λειτουργίας, αντιμετώπισης, καθημερινής ζωής κλπ.), τις διατηρούμε πάση θυσία και ανεξάρτητα από την αλλαγή των αντικειμενικών αλλαγών. Αυτό έχει ως συνέπεια την μόνιμη, σταθερή και επαναλαμβανόμενη καθημερινή πρακτική, πέρα και πάνω από τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας. Η σχολή αυτή, προσφέρει μια προνομιακή "ασφάλεια" στον ακόλουθο της, την πνευματική "ησυχία" του, αφού δεν προβληματίζεται για τίποτα και βεβαίως την εμφάνιση του ως "ειλικρινή", "σταθερό" και "αληθινό", σε σχέση με άλλους που δεν είναι δογματικοί. Στην πράξη όμως, επειδή ακριβώς δεν λαμβάνει  υπόψη του τις συντελούμενες αλλαγές, πολλές φορές βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, την οποία έχει την τάση να διαστρεβλώνει με στόχο την προσαρμογή της στις δικές του "σωστές" επιλογές. Αλήθεια, αν κάνει κάποιος λάθος, πόση αξία έχει για την ζωή το γεγονός πως μένει σταθερός σε αυτό το λάθος, το επαναλαμβάνει με θρησκευτική ευλάβεια και το δικαιολογεί πολλές φορές με αστήριχτα επιχειρήματα; Πόσο χρήσιμος είναι στην κοινωνία όταν ισχυρίζεται πως "δεν αλλάζει τις απόψεις του" , πως "λέει πάντα την ίδια αλήθεια του" ή πως "δεν κοροϊδεύει" τους άλλους;

Από την άλλη μεριά, πότε θεωρείται πως κάποιος έχει "προδώσει" τις αρχές του;  Όταν τις αλλάζει ή όταν εξακολουθεί να τις πιστεύει, παρόλο το διάλειμμα της ικανοποίησης τους, ώστε να ανταποκριθεί στην αλλαγή των αντικειμενικών συνθηκών; Και πρόκειται για "προδοσία" ή άλλη βαρύγδουπη έκφραση ή μήπως για την άσκηση του δικαιώματος του, να αλλάζει τις αρχές του όποτε εκείνος θεωρεί πω είναι απαραίτητο (αναλαμβάνοντας βεβαίως όλες τις συνέπειες της επιλογής του αυτής);

Στην πολιτική, ακούμε συνεχώς για "κωλοτούμπες", για "αλήθειες και ψέματα" που είπε κάποιος στον λαό, αλλά και για "πιστούς και ειλικρινείς" άλλους, που δεν λένε σήμερα αυτά και αύριο διαφορετικά, αλλά είναι πιστοί στις αρχές που πιστεύουν τις οποίες ούτε αλλάζουν, ούτε παραβιάζουν για οποιονδήποτε λόγο. Προσωπικά θεωρώ περισσότερο επικίνδυνη την "δογματική" επιλογή, από εκείνη την επιλογή της προσαρμογής στις εκάστοτε αντικειμενικές συνθήκες, όπου μπορεί κάποιος να "συμβιώνει" με μια κατάσταση, αλλά να μην την "αποδέχεται". Έχω την εντύπωση, πως καθημερινά αποφασίζουμε να συμβιώνουμε και να προσαρμοζόμαστε με καταστάσεις που έχουν ημερομηνία λήξης, ώστε να εξασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις συνέχισης της βασικής μας πορείας, προς τον τελικό στόχο, που είναι η ικανοποίηση των αρχών μας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας κατηγορήσει επειδή κάναμε μια παράκαμψη ή γιατί προσωρινά βγήκαμε από τον βασικό δρόμο που ακολουθούμε, επειδή παρουσιάστηκε κάποιο εμπόδιο που δεν μπορούμε να το διαλύσουμε χτυπώντας το με το κεφάλι. 

 Στο σημερινό πολιτικό τοπίο, δεν υπάρχει κανείς πολιτικός και κανένα κόμμα που δεν έχει κάνει αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, στην προσπάθεια του να προσαρμοστεί στις νέες διαμορφωμένες συνθήκες. Ακόμη και το ΚΚΕ έχει κάνει την επιλογή της "πάλης" μέσα στην αστική δημοκρατία, στο αστικό κοινοβούλιο, εφαρμόζοντας ένα αστικό Σύνταγμα και επίσης λειτουργώντας μέσα σε μια "Ευρώπη των λεόντων". Ουσιαστικά και το ΚΚΕ παραβιάζει τις βασικές επαναστατικές αρχές του, αφού "συμβιώνει" με ένα σύστημα που δεν πιστεύει, αλλά το κάνει για να έχει την ευκαιρία να το πολεμάει και να προετοιμάσει τον λαό για την αλλαγή του (αυτό σημαίνει πως "καθαρός δογματισμός" δεν υπάρχει και αυτό είναι παρήγορο, γιατί η ζωή εξαφανίζει εκείνον που δεν προσαρμόζεται).

Ακόμη και η νέα "Λαϊκή Ενότητα" σύμφωνα με την δική της λογική, άλλα έλεγε πριν τις εκλογές στον λαό και άλλα κάνει, διακήρυττε και πίστευε την συνολική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, εργάστηκε για το προηγούμενο μνημόνιο από υπουργικές θέσεις προσπαθώντας να μειώσει τις δυσμενείς συνέπειες του και γενικά ήδη έχει να επιδείξει σημαντική προσαρμογή στις νεώτερες αντικειμενικές συνθήκες. Η αλλαγή που έκανε και η αυτονομία που απέκτησε, της δίνει άραγε το δικαίωμα να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ, την στιγμή που τον υπηρέτησε τόσα χρόνια; Και πότε έλεγε την αλήθεια; Στην προεκλογική περίοδο και μετά ή τώρα που έγινε αυτομόλησε;

Τελικά οι έννοιες "κωλοτούμπα", ειλικρίνεια και αλήθεια, είναι τόσο πολύ σχετικές όσο η διάθεση μας να τις αξιοποιήσουμε δημιουργικά για την εξέλιξη και την πρόοδο μας, ως ανθρώπινο είδος επάνω στην γη.

Ελπίζω οι σκέψεις αυτές να συνέβαλλαν στον προβληματισμό εκείνων που ψάχνουν τα πράγματα λίγο περισσότερο από ό,τι παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ και τους πρωταγωνιστές τους.

Παναγιώτης Γ. Ρεγκούκος

Σχόλιο στο άρθρο του καθηγητή κ.Τάσιου στην εφημερίδα "Καθημερινή"

Γιατί, Όχι Αριστεία !

Ο γνωστός αγαπητός και συμπαθής καθηγητής κ. Θ.Π.Τάσιος, έγραψε ένα σημείωμα σχετικό με την "αριστεία", ως ειδικός δάσκαλος βεβαίως, τόσα χρόνια. Η θέση του δεν είναι ούτε αρνητική ή θετική. Πότε είναι έτσι και πότε αλλιώς, προβάλλοντας τα αντίστοιχα επιχειρήματα.
Πιστεύοντας πως θα συμβάλλω στον διάλογο, σχολιάζω και παίρνω θέση σε συγκεκριμένα σημεία του κειμένου του.
1.       Η αριστεία δεν είναι η "υψηλότερη δυνατή επίδοση" όπως σημειώνει ο καθηγητής, αλλά μια κοινωνική διάκριση για κάποιους που "διαγκωνίστηκαν" και βγήκαν πρώτοι, με τα κριτήρια που έχουν τεθεί. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άλλοι με "υψηλότερη δυνατή επίδοση" που απλά δεν πήραν μέρος στον διαγωνισμό.
2.       Το λαικό συμφέρον δεν απαιτεί την αριστεία, αλλά μια χρήσιμη για την κοινωνία χρήση της, δηλαδή ένα σχέδιο για την διοχέτευση των ιδιαιτέρων ικανοτήτων που έχει κάποιος, προς την κατεύθυνση της βελτίωσης των όρων διαβίωσης του λαού και βεβαίως την συμβολή στην εξέλιξη του ανθρώπου.
3.       Το ότι, "το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας δεν είναι καθόλου ικανοποιητικό" εξηγεί ακριβώς το γεγονός πως ο τρόπος με τον οποίο καθορίζεται, παράγεται και χρησιμοποιείται η "αριστεία" δεν έχει καμία σχέση με το επιθυμητό αποτέλεσμα που θέλει να έχει η κοινωνία.
4.       Στο σημείο που αναφέρεται στην "ανταγωνιστικότητα" και στην επίπτωση που έχει επάνω στην δόμηση της προσωπικότητας του μαθητή, θέτει εαυτόν σε αρνητική θέση έναντι της "αριστείας", αφού αναγνωρίζει ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ανάμεσα σε χίλιους μαθητές, αν κάποιον τον ανακηρύξουμε ως "άριστο" αμέσως δημιουργήσαμε εννιακόσιους ενενήντα εννέα εχθρούς του και δυσαρεστημένους από την κοινωνία.  Η "εγωιστική επικράτηση της διάκρισης" όπως αναφέρει, σαφώς διαστρεβλώνει την ανάπτυξη της προσωπικότητας και δημιουργεί ανθρώπους που θέλουν συνεχώς να επικρατούν και να κυριαρχούν επί των άλλων, με τις γνωστές συνέπειες που έχει αυτό στην κοινωνική ζωή.
5.       Στην συνέχεια όμως δηλώνει πως ο ανταγωνισμός είναι μία εκ των φυσικών κοινωνικών συνθηκών. Αρχικά, ότι είναι φυσικό δεν είναι κατ'ανάγκη και κοινωνικό, αλλά σίγουρα ο ανταγωνισμός δεν είναι ο φυσικός τρόπος λειτουργίας του ανθρώπου, αν θέλουμε να δεχτούμε πως ο άνθρωπος έχει διαφοροποιηθεί από τα ζώα και πως οι κοινωνίες που δημιουργεί δεν βασίζονται ή δεν πρέπει να βασίζονται στον "νόμο της ζούγκλας". Ο κοινωνικός τρόπος που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος είναι η συνεργασία και όχι ο ανταγωνισμός. Στην συνεργασία χρειάζεται να εκπαιδεύονται οι νέοι μαθητές και όχι στον ανταγωνισμό.
6.       Περνώντας πάλι απέναντι ο καλός καθηγητής, εκτιμά πως οι μαθητές που δεν εκπαιδεύονται στον ανταγωνισμό, ισοδυναμεί με την παραγωγή "αγνών παρθένων" που θα δυστυχήσουν ως άτομα και δεν θα μπορούν να συστήσουν ομάδα.
Εδώ υπάρχουν δύο στοιχεία. Το πρώτο είναι πως όποιος ετοιμάζεται για συνεργασία στην κοινωνία, δεν σημαίνει πως θα βγεί αδύναμος και εύκολη τροφή για τους καρχαρίες της κοινωνίας. Η συνεργασία δεν είναι μια αδύναμη και παθητική κατάσταση. Αντίθετα με τον ανταγωνισμό είναι πιο αποτελεσματική, με μικρότερο κόστος άσκησης της και βεβαίως με τελείως ανθρώπινη κατεύθυνση της ισοτιμίας, σεβασμού και αρμονικής συμβίωσης. Το δεύτερο στοιχείο είναι πως η δημιουργία ομάδας δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με ανταγωνισμό (γιατί τότε δεν θα είναι ομάδα, αλλά ένας αρχηγός και οι ακόλουθοι του). Αντίθετα, μόνο με συνεργασία μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια υγιή και αποδοτική ομάδα με ισότιμα μέλη που θα είναι ευτυχισμένα και με κοινωνικό ενδιαφέρον.
7.       Στην συνέχεια πάλι μεταφέρεται στην άλλη πλευρά, δηλώνοντας πως η βέλτιστη λύση είναι "ένα κλίμα ευγενούς άμιλλας", όπου και εδώ χρειάζεται να τονίσουμε πως η "άμιλλα" δεν έχει καμία σχέση με τον ανταγωνισμό, αλλά μόνο με την συνεργασία, όπου ο ένας βοηθάει τον άλλον να προχωρήσει, να πετύχει, όχι για να διακριθεί, αλλά για να διευρύνει τα ανθρώπινα όρια και να παράγει συνέχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα για την κοινωνία.
8.       Η Εξυπηρέτηση της ανάγκης του λαού για τη μέγιστη υψηλή απόδοση των επαγγελματιών που τον υπηρετούν, που αναφέρει, δεν χρειάζεται την αριστεία αλλά την συνειδητή ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, το ενδιαφέρον που θα οδηγήσει στην συνεχή ανάπτυξη και βελτίωση των ανθρώπων που εξυπηρετούν.
9.       Και στην συνέχει η  η προστασία της ευαίσθητης ψυχολογίας των μικρών ηλικιών στην έμμονη προσπάθεια για στενούς στόχους, δεν έχει καμία σχέση με την αριστεία. Αντίθετα επιτυγχάνεται μόνο με την συνεργασία και την άμμιλα, με την σύνθεση των μαθητών σε ομάδες και όχι στον διαχωρισμό τους σε "άριστους" και "μη άριστους". Το θέμα είναι να εφαρμοστούν τρόποι ώστε όλοι να αισθάνονται και να είναι "άριστοι" αλλά όχι ως στοιχείο διάκρισης μεταξύ τους, αλλά ως στοιχείο κοινωνικού ενδιαφέροντος, όπου ο καθένας δίνει τον καλύτερο εαυτό του.
10.    Συνεχίζοντας την αέναη κίνηση του ξαναδηλώνει ότι "απ’ αυτήν λοιπόν την πληκτική επανάληψη γνωστών πραγμάτων, δεν δικαιολογείται η (αναπάντεχη και συλλήβδην) καταδίκη της αριστείας." Εμ, πώς δεν δικαιολογείται αφού δεν προσφέρει στην κοινωνία παρά μόνο διαίρεση και έχθρα ανάμεσα στους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τους μικρούς μαθητές;
11.   Βεβαίως, συμφωνώ πλήρως με την εξαιρετική και εύστοχη δήλωση του στην συνέχεια κατά την οποία : "Υποθέτω λοιπόν ότι μια δίκαιη κοινωνία αναγνωρίζει την ποικιλότητα των ικανοτήτων των πολιτών της (μαθητών και δασκάλων), και επιτρέπει στους καλύτερους απ’ αυτούς να βρούνε χώρο καλλιέργειας και των δικών τους ιδιαίτερων ικανοτήτων, για λόγους συνταγματικής ισότητας ευκαιριών." Είναι μια σημαντική δήλωση υπέρ της συνεργασίας και όχι του ανταγωνισμού, υπέρ της άμιλλας και όχι της "αριστείας".
12.   Η ανάπτυξη των ικανότερων μελών της κοινωνίας, είναι αυτονόητη και εξαιρετικά χρήσιμη, εφόσον όμως αυτή η διάκριση δεν τους βγάζει εκτός κοινωνίας, δεν τους τοποθετεί σε βάθρο και δεν τους ανακηρύσσει ως "άριστους" σε αντιπαράθεση με τους άλλους που είναι "μέτριοι". Το θέμα είναι τι κάνουν τις ικανότητες τους εκείνοι που τις έχουν. Η συνεργασία ορίζει πως χρειάζεται να τις χρησιμοποιήσουν για να "τραβήξουν" και τους άλλους μαζί τους, να τους δείξει πως "γίνεται" (κάτι πολύ ουσιαστικό για την παρακίνηση τους να προσπαθήσουν και εκείνοι) και βεβαίως να προσφέρουν στην κοινωνία, ανεβάζοντας έτσι τον μέσο όρο και όχι μειώνοντας τον προς την μετριότητα, όπως ισχυρίζονται μερικοί και ό ίδιος ο καθηγητής στις επόμενες αράδες του σχολίου του.
13.    Αλλά πάλι, είναι άκρως δεκτή η άποψη του πως δεν πρέπει να "τιμωρούνται" εκείνα τα παιδιά που δεν είναι "άριστα" και έτσι "να αποκοιμίζουν την λαϊκή απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη με όντως αποδοτικά μέτρα."
14.   Τέλος δηλώνει ότι : "Βλέπετε, τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα παραείναι περίπλοκα για να μπορούν να λυθούν με το λυσάρι μιας ιδεολογίας..." Η γνώμη μου είναι πως δεν υπάρχει λύση έξω από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία, εμφανή ή όχι, αφού η ιδεολογία αποτελεί την γενικότερη κατεύθυνση για τις επιλογές που κάνουν οι άνθρωποι.

Πιστεύω πως το κείμενο του κ. Τάσιου είναι σημαντική συμβολή στον προβληματισμό για την αξία της "αριστείας" παρόλα τα πισωγυρίσματα που κάνει, που βεβαίως είναι αποτέλεσμα αναζήτησης και έντονου προβληματισμού. Τον ευχαριστώ πολύ.

Παναγιώτης Γ. Ρεγκούκος

Η Ζωή ως "πολιτικό αντιδραστήριο" !

Το αντιδραστήριο στην βιοχημεία είναι εκείνη η ουσία που μια σταγόνα της στο αίμα πχ., βοηθάει στην δημιουργία νέων συνθηκών ώστε να γίνουν μετρήσεις άλλων χημικών ουσιών που αναδεικνύονται.

Η Ζωή λοιπόν, έτσι ακριβώς ήρθε και έπεσε μέσα στο πολιτικό σκηνικό, δημιουργώντας τις συνθήκες για την εμφάνιση όλων εκείνων των προσώπων, των πολιτικών και νοοτροπιών που μέχρι σήμερα κρύβονταν, κάτω από μια "δημοκρατική" επίφαση. Μάλιστα, όλοι τους ήταν οι θιασώτες και υποστηρικτές των δημοκρατικών διαδικασιών, της εφαρμογής του κανονισμού της Βουλής, του Συντάγματος και των νόμων του κράτους και καλούσαν πάντα την κυβέρνηση να σεβαστεί και να εφαρμόσει.

Και τώρα, που η Ζωή ξεκίνησε να βάζει μια τάξη στον θεσμό, να τον λειτουργεί ακριβώς έτσι όπως καθορίσουν οι νόμοι και οι διατάξεις, να προστατεύσει την δημοκρατία από εκείνους που χρησιμοποιούσαν τον θεσμό κατά τα γούστα και πολιτικά ή άλλα συμφέροντα τους, βεβαίως, εμφανίστηκαν ως "θιγόμενοι" κατηγορώντας την για ποιό πράγμα ;  Για το ότι τους "βασανίζει" , τους "ταλαιπωρεί", τους εμποδίζει να χειριστούν τις διαδικασίες κατά το γούστο τους και όχι κατά τις δημοκρατικές αρχές που υπάρχουν και που πρέπει να γίνουν σεβαστές από όλους. Δεν έχουν να της καταλογίσουν παρανομία, παρατυπία ή εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, παρόλο που η "δημοσιοκραφρίλα" κάθε ημέρα προσπαθεί να της αποδώσει στόχους διάβρωσης της κυβέρνησης, αντίθεσης με τον πρωθυπουργό και γενικά ύποπτες προθέσεις.

Επίσης, τώρα καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι έκαναν όλοι οι Πρόεδροι της Βουλής που υπήρξαν μέχρι σήμερα. Τίποτα απολύτως ! Απλά, υπάκουαν στον εκάστοτε πρωθυπουργό και εκλεγμένο κόμμα, εξυπηρετούσαν τα πολιτικά συμφέροντα τους και αποτελούσαν το εργαλείο άσκησης της πολιτικής λειτουργίας μέσα από την χρησιμοποίηση της Βουλής, όχι βεβαίως προς όφελος του ελληνικού λαού, αλλά προς όφελος της πολιτικής που ασκούσαν. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, βουλευτές, αναλυτές και ένας σωρός ανθρώπων στρέφονται απέναντι της, γιατί τους ξεβόλεψε και δεν τους αφήνει να κάνουν τις "δουλειές" τους. Για να μην αναφέρω την ανάδειξη των δυνατοτήτων που έχει ο τρίτος θεσμός της δημοκρατίας, στην δημιουργία επιτροπών και στην ενημέρωση του ελληνικού λαού, αξιοποιώντας το κανάλι της Βουλής (είναι αστείο το επιχείρημα πως το κάνει για προσωπικό marketing, γιατί το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την ίδια μετάδοση των συζητήσεων της Βουλής και άλλων επιτροπών).

Ένα σημείο που δεν έχει αναφέρει κανείς αναλυτής μέχρι σήμερα, είναι πως η λειτουργία της καταξιώνει την εργασία των υπαλλήλων της Βουλής, με τις γνωστές ξεχωριστές και αυξημένες αποδοχές, που όλοι έχουν κατακρίνει. Τώρα μαθαίνουμε πως οι υπάλληλοι αυτοί (ή κάποιοι από αυτούς), δεν είναι "δημόσιοι υπάλληλοι" ωραρίου όπως οι υπόλοιποι, αλλά εργαζόμενοι σκληρά, χωρίς ωράριο και με τεράστιες απαιτήσεις από την λειτουργία του κοινοβουλίου.

Η Δημοκρατία μας χρειάζεται την Ζωή, για να λειτουργήσει η Βουλή ακριβώς όπως την έχουν καθορίσει η δημοκρατικές αποφάσεις της και έτσι να βγάλει από τις τρύπες τους, όλα εκείνα τα "πολιτικά τρωκτικά" που μέχρι σήμερα διάβρωναν τους δημοκρατικούς θεσμούς για τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα.

Ο "πολύς" "Πιτσιρίκος" λογόκρινε σχόλιο μου στην σελίδα του και μου πρότεινε να κάνω δικό μου blog για να σχολιάζω τα γραφόμενα του. 
Το βρήκα πολύ καλή ιδέα και το έφτιαξα : pregpitsi.blogspot.com
Εδώ λοιπόν θα βρίσκετε συχνά, τα σχόλια μου.
Το πρώτο αναφέρεται στην γνώμη του για τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Καλή ανάγνωση !

Ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός, ο ηγέτης ....

Μια λανθασμένη εντύπωση έχει κυριαρχήσει, λόγω της συνεχούς αναφοράς των σχολιαστών και δημοσιογράφων των ΜΜΕ στον τρόπο με τον οποίο παίρνουν τις αποφάσεις οι αρχηγοί γενικώς την οποία ενισχύουν και οι ίδιοι, όταν κάνουν ανακοινώσεις και μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο προς το κοινό.

Όντως, είναι εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις μόνοι τους ή όχι; Επειδή η τυπικότητα της θέσης τους απαιτεί την δική τους τελική υπογραφή και την προσωπική τους ανακοίνωση προς την κοινή, σημαίνει ότι κάθισαν μόνοι τους και σκέφτηκαν και αποφάσισαν;
Ακούμε πχ. πως Ομπάμα αποφάσισε την αποκατάσταση των σχέσεων με την Κούβα ή πως ο Πούτιν έδωσε εντολή επέμβασης στην Κριμαία ή ότι η Μέρκελ αποφάσισε ή πως ο Τσίπρας έκανε ανασχηματισμό και έβαλε τους υπουργούς που ο ίδιος επέλεξε.

Μπορεί ο αρχηγός να έχει όλη την "συγκεντρωμένη" προσωπική ευθύνη των τελικών επιλογών και αποφάσεων, αυτό όμως δεν σημαίνει πως τις παίρνει μόνος του. Γύρω του υπάρχουν σύμβουλοι, συνεργάτες, ειδικοί, εκπρόσωποι και διάφορες ομάδες, που μελετούν, σχεδιάζουν, παρουσιάζουν τις απόψεις τους και τις περισσότερες φορές, συναποφασίζουν αυτό που θα εμφανίσει προς τα έξω ο αρχηγός.

Τις ομάδες και τα πρόσωπα που τις αποτελούν, μπορεί να είναι προσωπική επιλογή του αρχηγού, μπορεί όμως και να μην είναι (πχ. μπορεί να είναι του κόμματος που ανήκει, ειδικών επιτροπών μελέτης θεμάτων κλπ.). Σημασία έχει να ξέρουμε πως οι ομάδες είναι εκείνες που "συνθέτουν" τις τελικές αποφάσεις, αν θέλουμε να κάνουμε σωστή ανάλυση των γεγονότων. Οι ομάδες, που διέπονται από συγκεκριμένες ιδέες, έχουν την δική τους πολιτική και ενδεχομένως να εκφράζουν συμφέρονται παραγόντων έξω από το κυβερνητικό περιβάλλον.

Αυτές τις ημέρες τα πυρά της αντιπολίτευσης συγκεντρώνονται στον "αρχηγό οικονομικών" Βαρουφάκη, που μας έριξε στα βράχια, μας χρέωσε 25 δις, μας κατέστρεψε κλπ. Το ίδιο λένε βεβαίως και για τον Τσίπρα, που καθυστέρησε την διαπραγμάτευση και αυτό είχε σαν συνέπεια το Μνημόνιο 3 κλπ. κλπ. Είναι φανερό, πως ουσιαστικά η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτήν που θέλουν να εμφανίζουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα, γιατί στην σύγκριση πρέπει να μπαίνουν οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα που τις εκφράζουν, τα οποία μάλιστα είναι και αναλώσιμα.

(Αυτό είναι και ένα σχόλιο για τον "Πιτσιρίκο" που με σημερινό σημείωμα του, σχολιάζει τον Βαρουφάκη με τρόπο που μόνο την προσωπική του blogger ασχετοσύνη διασκεδάζει. Σε άλλο σημείωμα θα γίνω πιο συγκεκριμένος. )

Πώς γίνονται οι αλλαγές

Στην ζωή, προκειμένου να πετύχουμε κάτι, χρειάζεται πριν να κάνουμε το εντελώς αντίθετο. Για να πεταχτούμε μπροστά πάντα χρειάζεται να κάνουμε μερικά βήματα πίσω (παίρνοντας φόρα).  Βρομίζουμε τα χέρια μας για να καθαρίσουμε την βρώμα του σπιτιού μας. Ξαπλώνουμε ακίνητοι στο κρεβάτι για να αναρρώσουμε από μια αρρώστια, ώστε να σηκωθούμε υγιείς να τρέξουμε. Για κάποιο χρονικό διάστημα συνυπάρχουμε με ό,τι δεν αποδεχόμαστε, προκειμένου να μαζέψουμε δυνάμεις για να πετύχουμε στην τελική μας προσπάθεια. Πάντα, χρειάζεται να ζήσουμε προσωρινά,  με τον τρόπο που θέλουμε να ανατρέψουμε, να αλλάξουμε, να τον πετάξουμε από πάνω μας, για να εξασφαλίσουμε την συνέχεια. Εν γνώσει μας, μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε τα ίδια λάθη που κάναμε στο παρελθόν, ώστε να κερδίζουμε κάποιο χρόνο και έτσι να διορθώσουμε. Συνειδητά, για λίγο, μπορεί να χρειαστεί να βιώσουμε ό,τι χρειάζεται να μεταβάλλουμε,  για να κάνουμε στην συνέχεια, την ζωή μας καλύτερη. Γιατί μόνο έτσι συμβαίνουν οι αλλαγές. Μόνον έτσι συντελείται η εξέλιξη. Μόνον έτσι περνάμε στο επόμενο επίπεδο της ζωής μας.

Γιαυτό και είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας, μείωση της εσωτερικής μας παρακίνησης και φρενάρισμα της δημιουργικής ορμής μας, το να στεκόμαστε για να κριτικάρουμε την επιφάνεια, χάνοντας έτσι το βάθος. Να διαμαρτυρόμαστε για το βραχυχρόνιο πρόβλημα, παραβλέποντας την μόνιμη μελλοντική λύση και να κλαίμε για την πρόσκαιρη ταλαιπωρία, ματαιώνοντας την μελλοντική επιτυχία. 

Όταν επιδιώκουμε μια αλλαγή, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι όσο γίνεται πιο ανώδυνα, να περάσουμε αυτό το άχαρο στάδιο της προσωρινής δυσάρεστης κατάστασης γρήγορα και αποτελεσματικά, που μπορεί ίσως, να περιλαμβάνει πολλά στοιχεία από το παρελθόν, που όμως ακριβώς επειδή υπάρχει όραμα, στόχος και κατεύθυνση, εξασφαλίζει το επιθυμητό μέλλον.

Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο αν δεν καταστρέψουμε το παλιό, αν δεν χρησιμοποιήσουμε κάποια από τα υλικά που περιείχε, αν δεν το αξιοποιήσουμε για να «πατήσουμε» επάνω του και να εκτιναχτούμε

στο μέλλον.

Όλες οι άλλες φωνές και διαμαρτυρίες, κριτικές και κατακρίσεις, συμβαίνουν για την επιτυχία εφήμερων και φθηνών προσωπικών στόχων, προβολής, δικαίωσης, αναγνώρισης, επιβεβαίωσης, επίδειξης κλπ. με άλλοθι κατασκευασμένες αξίες που υποτίθεται πως δικαιώνουν την φτήνια των στόχων αυτών. Όμως, δεν το καταφέρνουν, γιατί η εξέλιξη είναι η μεγαλύτερη φυσική δύναμη, που δεν μπορεί τίποτα να την σταματήσει.